Όταν έβλεπα τη σιδερένια καγκελόπορτα να υποχωρεί ακαριαία στην επιδρομή του τανκ, να πετάει κάτω παλληκάρια που σκαρφαλωμένα στα ύψιστα σημεία της κρατούσαν την Ελληνική Σημαία και σε κλάσμα δευτερολέπτου να καταπλακώνει από την εισβολή του τανκ, αμέτρητους ανθρώπους , που το μόνο που ζήταγαν ήταν Ελευθερία Ζωής και απλά φώναζαν γι’ αυτό, δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή πόσο κινδυνεύει η δική μου ζωή, δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή πόσο κοντά είμαι στον θάνατο (που για πρώτη φορά μου συνέβαινε τότε), σκέφτηκα μόνο πως «Ναι, για την Ελευθερία»!

Όλοι εκείνοι που είχαμε μαζευτεί μέσα στον Ιερό – πλέον – εκείνο χώρο, είχαμε μαζευτεί με μία και μοναδική επιθυμία : «Να φύγει η χούντα». «Να υπάρξει Ελευθερία Ζωής»!

Όταν κατάλαβε η αρχισυντάκτρια του Alimos Online ότι ήμουν τότε μέσα στο Πολυτεχνείο, μου ζήτησε να γράψω στο site για την εμπειρία μου αυτή. Της αρνήθηκα. Αρνήθηκα γιατί ποτέ δεν βεβήλωσα αυτές τις μέρες, τις ώρες, τη στιγμή εκείνη που παιδιά και νέοι και άνθρωποι φώναζαν και έπεφταν για το μεγαλύτερο ιδανικό της Ζωής. Ποτέ δεν σκέφτηκα να «αξιοποιήσω» την ιστορική μου παρουσία εκεί, όπως πολλοί με διάφορους προσβλητικούς τρόπους έκαναν στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών. Αποδέχτηκα όμως να γράψω, όταν στη συζήτηση μου είπε πως υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται πως «Το Πολυτεχνείο δεν είχε νεκρούς»!

Χύθηκε αίμα ανθρώπων, χάθηκαν ζωές ανθρώπων, για το Ιερότερο Ιδανικό της Ζωής. Την Ελευθερία! Και την Ύπαρξη Ζωής. Με δουλειά για Όλους και Πραγματική Παιδεία!

Και ήταν τόση η επιθυμία για όλα αυτά, η συντονισμένη επιθυμία, η συντονισμένη συντροφικότητα, που όλος εκείνος ο Λαός, λειτουργούσε σαν ενιαία ύπαρξη. Θυμάμαι, όταν στεκόμουν στο άνοιγμα παραθύρου, του – τότε – κτιρίου της Γραμματείας επί της Πατησίων και έβλεπα το στρατό που συγκεντρωνόταν, τους φαντάρους να μαζεύονται στα κάγκελα, μου βγήκε αυθόρμητα και τους φώναξα : «Φαντάροι είσαστε αδέρφια μας». Και μονομιάς, μονομιάς, με ένα στόμα, όλος εκείνος ο Λαός άρχισε να φωνάζει ρυθμικά «Φαντάροι – Αδέρφια μας»! Έτσι λειτουργούσε αυτός ο Λαός εκείνες τις μέρες του Πολυτεχνείου. Ενωμένος, συσπειρωμένος, μία ύπαρξη!

Και η αντιμετώπιση – μετά την εισβολή – που είχαμε από τους φαντάρους, ήταν πραγματικά αδερφική. «Ήρεμα παιδιά. Ελάτε να βγείτε έξω. Και προσοχή όταν βγείτε. Οι αστυνομικοί θα σας κυνηγήσουν»! Και οι αστυνομικοί – πράγματι – κυνηγούσαν λυσσαλέα. Όπως το λυσσασμένα πεινασμένο σκυλί!

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τις μέρες εκείνες, για το Ιστορικό αυτό Γεγονός. Ότι ήταν στημένο, ότι ήταν κατευθυνόμενο, ότι ήταν μέχρι ενός σημείου ελεγχόμενο,…

Δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ αν αληθεύει κάτι απ’ αυτά, γιατί δεν ασχολήθηκα. Εκείνο που με νοιάζει και με κάνει να πονάω πάντα, έστω κι’ αν έχουν περάσει δεκάδες χρόνια από τότε και εγώ έχω μεγαλώσει πια πολύ, είναι ότι χάθηκαν ανθρώπινες ζωές! Ζωές παιδιών και νέων και ανθρώπων, που το μόνο που ήθελαν ήταν η Ελευθερία! Η Ελευθερία της Κοινωνίας! Η Ύπαρξη Ανθρώπινης Ζωής και η Δημιουργία! Ο Πολιτισμός!

Πάντα όταν θυμάμαι εκείνες τις στιγμές, ραγίζω!

Μακάρι κάποτε να δικαιωθούν πραγματικά.

«Και να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση»!

Σ.Κ.