Ποιος δεν θυμάται τη συγκεκριμένη φράση, που ακουγόταν πολύ συχνά από την ουρά ανθρώπων που περίμενε υπομονετικά μπροστά από τους υπαίθριους τηλεφωνικούς θαλάμους;

Ο κόσμος μπορούσε τότε να επικοινωνήσει γρήγορα και εύκολα, αγοράζοντας μια μάρκα από το περίπτερο και μπαίνοντας στον κοντινότερο θάλαμο. Τότε, κάποιος με μια μάρκα μπορούσε να μιλήσει στο τηλέφωνο για μισή ώρα, αδιαφορώντας για τον κόσμο που περίμενε απ' έξω. Υπήρχαν όμως και οι "καπάτσοι" που έβρισκαν έναν τρόπο να κοροϊδέψουν το μηχάνημα και να πάρουν πίσω τη μάρκα που είχαν ρίξει, αν και είχαν τηλεφωνήσει κανονικά.

Αργότερα, το πρόβλημα της αναμονής λύθηκε, καθώς τα τηλεφωνήματα άρχισαν να χρεώνονται με την ώρα, με αποτέλεσμα όλοι να προσπαθούν να ολοκληρώσουν τη συνομιλία τους όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Στο τέλος, βγήκαν οι τηλεκάρτες, τις οποίες μάλιστα πολλοί έκαναν συλλογή.

Σήμερα, η σταδιακή αντικατάστασή τους από τα κινητά τηλέφωνα, συντέλεσε στη λήξη της χρησιμότητάς των υπαίθριων τηλεφωνικών θαλάμων. Ορισμένοι στέκουν ακόμη στις γωνίες των δρόμων του Αλίμου, ρημαγμένοι και βανδαλισμένοι, θυμίζοντας μια εποχή που πέρασε.